Vandaag vier weken geleden zijn we aangekomen in Madagascar Tamatava of Toamasina.

De afgelopen weken zijn intensief geweest en nu ik aan het schrijven ben besef ik dat ik deze weken nooit in een blog kan vertellen.

Het is zoveel en zo intens. Maar zal een kleine glimps te geven wat ik heb ervaren en gezien.

Toamasina is een kleine havenstad, en de eerste indruk als je door te straten loopt is dat de mensen die hier wonen echt heel erg arm zijn. 80 % van de bevolking moet dagelijks rond komen met slechts 2 dollar of minder.

Er zijn weinig auto's op het eiland, en de twee belangrijkste vervoer middelen zijn de tuk tuk een klein geel wagentje waar je met drie of vier personen in kan zitten. En de push puh een fiets taxi. Persoonlijk hou ik niet zo van de fiets taxi... ik zit prins heerlijk en de ander moet hard werken mij van naar A naar B te rijden.

De afgelopen weken ben ik begonnen te helpen met de screening van patienten die in aanmerking kunnen komen voor een operatie voor mercy ships. Dit jaar hadden we niet een grote screeningsdag. Waar zoveel mensen op een dag komen. Maar was er een centrum opgericht waar de mensen elke dag naar toe kunnen komen. Voor vier weken lang.

Deze opzet werkt heel goed. Er is tijd om naar mensen hun verhaal te luisteren en er kan veel beter een keuze worden gemaakt of we de patient wel of niet kunnen helpen.

Daardoor geven we de mensen geen valse hoop om ze naar het schip te zenden en daar blijkt dat ze toch niet kunnen worden geholpen.

Hoe ziet een dag van screening eruit?

De dag start om zeven uur te vertrekken van het schip en naar de screeningsite te rijden met onze mercy ships auto. Als je dichter bij de screening komt zie je al een lange rij mensen wachten in de warme zon. Er zijn mensen mee die de rij met mensen in de gaten houd en er zijn de pre screeners. Zij gaan bij de patienten langs en kijken of zij een geschikte kandidaat kunnen zijn voor een operatie.

Deze mensen krijgen een kaartje en mogen naar binnen om verder onderzoek te doen en te kijken of ze voldoen aan de condities om een operatie te ondergaan.

Dat was mijn taak de afgelopen weken, de gegevens op te schrijven en vragen te stellen en ze meestal blij te maken met een afspraak naar het schip toe te komen.

Het was mijn eerste keer dat ik de screening deed en ik heb respect voor mijn collega's die dat het hele jaar doen. Ja we kunnen heel veel mensen blij maken met een gratis operatie, maar ook een heel groot gedeelte van de mensen kunnen we niet helpen. Om nee te zeggen tegen een patient die zo vol van verwachting is hulp te krijgen is echt geen makkelijke taak en het breekt je hart de teleurstelling te zien.

Een meisje van in de twintig staat me nog zo bij, haar moest ik vertellen dat het niet mogelijk was haar deze keer te opereren. Ze kwam binnen met een hele grote rechter voet gigantism noemen ze dat. Toen ze bij mij kwam was ik zo blij, want ik dacht ja we kunnen haar helpen. Maar tijdens het stellen van mijn vragen bleek dat ze drie maanden in verwachting was en daarom kunnen we haar niet opereren. De tijd dat ze is uitgerekend is de tijd dat de plasctich chirurg hier niet meer aan boord kan zijn. En wanneer ze zwanger is kunnen we haar niet opereren.

Het verdriet van het meisje was groot en ze dacht er aan het ongeboren kind te laten weg halen, om toch een operatie te kunnen ondergaan. Mijn hart brak en ik heb haar gezegd dat het kindje wat ze draagt zo waardevol is. Veel meer dan een operatie.

Deze situaties laat mij beseffen hoe rijk wij zijn in Nederland. Hoe gezegend we zijn met goede gezondheids zorg. Met een huisarts een zorgverzekering en zieknhuizen vlakbij ons.

Gelukkig zijn er ook blije momenten. Patienten die wel een ja krijgen waar we blij mee kunnen zijn. Ook een meisje van in de twintig die een tumor van haar tandvlees heeft. Ze kwam samen met haar moeder en kwamen hoopvol binnen. Ze waren al naar een lokaal ziekenhuis geweest, maar toen ze de prijs van de operatie hoorden beseften ze dat ze dat nooit konden betalen. Haar kon ik een afspraak geven voor het schip en ik kon samen met haar blij zijn.

Van de screening en van de contacten die we hebben, zijn er ook palliatieve patienten voor onz team gekomen. In totaal hebben we nu tien patienten. Waar van vijf die we ook werkelijk bezoeken en de anderen waar we telefonisch contact mee hebben.

Volgende week gaan we nog meer netwerken met lokale organisaties en voorgangers. En hopen we nog wat meer patienten te krijgen voor ons team.

Het volgende blog zal ik daar wat meer van vertellen.

Nu ga ik eerst maar even van het weekend genieten en opladen voor een nieuwe week in Madagascar.

Liefs van Yfke