Lessen in nederigheid.....
Als de dokters je niet meer kunnen helpen en je geen medische zorg meer kunt krijgen waar richt je dan je ogen op?
Afgelopen weken hebben we bijzondere lessen geleerd in nederigheid en te zien dat wanneer je bid God ook werkelijk luistert en verhoord.
Als ik thuis in Nederland ben kan ik naar de dokter gaan als ik ziek ben. Schrijft hij mij een medicijn voor en word ik weer beter.
Als mijn auto stuk gaat heb ik een broer die hem weer kan maken en hoef ik daar geen zorgen om te hebben.
Wanneer ik bid voor dingen thuis en hier dan bid ik soms alleen met mijn verstand. Geloof ik echt dat God verhoord? Luistert Hij zelfs naar de aller kleinste dingen?
Hier leer ik door de patiënten te bezoeken en het verdrietige nieuws te vertellen. Dat met mensen handen niets meer kan worden gedaan.
Ze daardoor zullen sterven in een maand een half jaar of langer.
Wanneer het verdrietige nieuws doordringt dan is het stil....
Maar dan bij meer dan 80% van onze patiënten zeggen ze we geven ons leven in de handen van God, Hij alleen kent onze levensdagen.
Zij hebben hun hoop niet op mensen gebouwd maar op God en zijn woord.
En dan zien we God aan het werk in kleine en in grote dingen.
Iedere ochtend dragen we onze dag aan de Heer op. Vragen we om zijn wijsheid en inzicht.
Dat hadden we nodig bij Florine een mooie vrouw met vijf prachtige kinderen allemaal volwassen. Vier meiden en een grote broer.
Florine was op het schip geweest en daar hebben ze een biopsie genomen van haar lymfe klieren.
Na twee weken kwam de uitslag en het resultaat dat het uitgezaaide kanker was vanuit de longen.
Ons team ging naar haar toe het nieuws te vertellen. En dat is lastig een hele familie die het slechte nieuws hoort. En die allemaal verschillend reageren.
We konden met iedereen goed communiceren. En bezochten haar de laatste twee weken drie keer per week.
Afgelopen vrijdag was ons laatste bezoek aan haar. Ze was zo moe en sliep het meeste van ons bezoek. Maar bij het weg gaan was ze wakker en toonde ze haar dankbaarheid aan ons met een glimlach en
een hand.
Maandag hoorden we het nieuws dat ze het weekend was overleden. We mogen weten dat ze nu bij de Heer is.
Zou voor de Heer iets te wonderlijk zijn?
Zoals ik in het begin vertelde geloof ik echt wat ik bid God verhoord ?
Vaviroa is een jonge vrouw van 32 jaar. Ik zag haar op de screening. Ze was mager en had veel pijn in haar onderbuik. Het voelde dat er iets van binnen groeide vertelde ze.
We wisten niet wat ze had en ik dacht deze vrouw moeten we gaan bezoeken.
Ze had een moeilijk leven. Haar man was vaak dronken en ze kon geen kinderen krijgen. Ze had al in een jaar geen menstruatie gehad.
We bezoeken haar wekelijks en vertelden over de Heer en dat Hij ons altijd hoort. Ook in haar moeite en verdriet.
God bracht verandering in haar man en langzaam aan zagen we hoe ze de Heer steeds meer toevertrouwde in haar leven.
Ze vroeg of we wilden bidden voor een baby. En wij dachten wat een groot gebed. Menselijker wijs en haar verhaal horende leek het onmogelijk zwanger te worden.
Maar we baden en zeiden dat we met haar in geloof wilden staan.
En vanochtend liet God zien dat Hij verhoord.
We hadden Vaviroa in twee weken niet gezien. En het leek een andere vrouw niet mager meer. Een grote glimlach.
We zeiden misschien ben je zwanger. We hebben een test voor haar gekocht.
En samen hebben we de test gedaan.
Tranen van blijdschap rolden over mijn wangen toen ik het resultaat zag.
Zwanger!!!
Wat een wonder van God en wat een blijdschap en dankbaarheid aan een God die verhoort.
We zijn dankbaar dat we dit mochten delen dat ondanks we veel lijden zien God ook de God van het leven is.
Nu en voor de toekomst.
Veel liefs van Yfke
