Lieve familie en vrienden,

Voor sommigen van jullie was het nog niet bekend maar voor de meesten wel. Gisteren ben ik weer veilig geland in Nederland en zit ik weer bij de kachel bij mijn vader thuis. Daniel is nog op het schip en komt van de zomer thuis voor drie maanden. In die drie maanden gaan we kijken wat we kunnen doen om langer bij elkaar te zijn.

Ik begrijp dat er een heel gat is tussen mijn laatste blog en nu. Maar ik zal jullie een update geven tussen toen en nu....

In december had ik contact met mijn collega's van de buurtzorg en vroegen of ik mee wilde helpen een nieuw te starten in Dongeradeel en kon ik een contract voor een jaar krijgen. Daniel en ik hebben er over gebeden en veel over gesproken. We moesten de beslissing in januari doorgeven. Daniel en ik hadden beide vrede over om dit aanbod te accepteren en daarom eerder te stoppen met Mercy Ships. En zo een toekomst voor ons samen te beginnen.

In de twee weken dat we een beslissing moesten maken vroegen we God om bevestiging voor ons besluit. Een belangrijk onderdeel van mijn keuze was ook dat er goede vervanging voor mij zou komen de laatste maanden van deze field service voor de palliatieve care zodat Christina niet alleen alles hoefde af te ronden. In die week dat we dat vroegen mailde er een Engelse verpleegkundige Janna dat ze belangstelling had om te werken voor de palliatieve zorg in deze field service maar ook voor volgend jaar. Zij kon mij vervangen en is afgelopen week samen met Christina gestart onze lieve patiënten te bezoeken.

Na ons besluit begon het afscheid nemen. Afscheid nemen van de Mercy Ships community waar ik 3,5 jaar totaal heb geleefd. In een periode van vijf jaar van komen en gaan. Afscheid nemen van patiënten die mij hebben toegelaten bij het meest kwetsbare moment van hun leven aanwezig te zijn.

Het kost energie en kracht om dat goed te kunnen doen. En dat is een van de redenen waardoor ik maar niet tot een blog toeschrijven kwam. Al de emoties en gevoelens die gepaard gaan met afscheid nemen hoe zet je dat om in woorden.

Toch wil ik proberen een voorbeeld te geven van een patiënt waar ik ook afscheid van moest nemen;

Haar naam is Danielle. Ze is in de veertig en heeft HIV. Ze woont in een klein hutje met vier broers in een ruimte van misschien 5 bij 5 meter. Haar bed ligt op de grond. Ze is vergeten door haar man die haar heeft achterlaten voor een andere vrouw. Sinds een jaar is ze ziek geworden. Het begon met hoesten en algehele malaise. Na onderzoek bleek dat ze HIV heeft en kan ze worden behandeld met HIV remmers. Danielle heeft kanker aan haar mond, de ziekte maakt dat we wekelijks steeds minder van haar rechter wang kunnen zien en daar in de plek een gapende pijnlijke wond tevoorschijn komt. Vanaf augustus tot nu hebben we Danielle wekelijks of twee wekelijks bezocht. In het begin verschool ze haar gezicht achter een doek. Maar door onze bezoeken zag Danielle dat we haar accepteerden zoals ze was en hoefde ze voor ons haar niet meer te verschuilen. We hebben prachtige gesprekken kunnen voeren over haar familie, haar verlatenheid, over de dood en over leven in en met God. Dat is wat Danielle doet. Ze hoopt op God ze weet dat als mensen haar verlaten God toch altijd bij haar is. In het kleine hutje komen we op bezoek en mijn favoriete plekje is naast haar op haar bed op de grond. Ik leg haar vaak de hand even op de rug om te zeggen dat ze nog steeds waardevol is ook al is ze verstoten van de maatschappij. Dat zijn kostbare momenten. Op de dag dat ik afscheid van haar neem zie ik haar blijde ogen en niet de gapende wond. Als ik terug naar het schip rijd bedenk ik mij hoe bijzonder dat eigenlijk is. Als ik een foto zou bijvoegen van haar gezicht zouden we allemaal ons gezicht omdraaien omdat het niet zo moet zijn. Maar nu ik Danielle haar hart heb leren kennen zie ik niet meer haar gapende wond maar haar ogen die dankbaar zijn dat we haar hebben opgezocht en niet in de steek hebben gelaten.

Zo heb ik vele patiënten mogen kennen. Allemaal met een eigen verhaal en eigen pijn. Maar in al die verhalen heb ik Gods trouw en liefde kunnen zien en dat is meer dan goud waard.

Graag wil ik jullie bedanken voor al jullie steun en bemoedigingen. De gene die mij heeft gesteund met giften wil ik ook van harte bedanken. Zonder jullie had ik dit bijzondere werk nooit kunnen doen.

Daniel en ik gaan nu beginnen aan een nieuw leven buiten Mercy Ships. Graag willen we jullie gebed voor het volgende;

# Dat de visum aanvraag makkelijk zal gaan en dat Daniel gezond en wel hier in de zomer mag komen.

# Voor Daniel die nog op het schip is. Voor veiligheid op het werk.

# Voor ons beide dat we elkaar niet te veel zullen missen maar positief blijven dat we elkaar gauw weer zullen zien.

# Voor een huisje voor ons beide dat wanneer Daniel komt we samen ergens kunnen wonen.

# Voor de plannen voor de toekomst dat die zullen worden ontvouwen nu ik hier in Nederland een start weer maak.

# Voor een goede overgang naar het werk bij de Buurtzorg.

Morgen begin ik weer te werken.

Heel veel liefs van Yfke