Sierra Leone Freetown

Lieve familie en vrienden,

Graag willen wij jullie via deze weg even vertellen wat er zo al gaande is nu wij weer in Nederland zijn. En voor eerst afscheid hebben genomen van het schip.

Begin Maart ben ik thuis gekomen en ben ik meteen weer aan de slag gegaan bij de Buurtzorg waar ik een vast contract heb gekregen voor 30 uur per week. We zijn erg dankbaar dat dit mogelijk is en zien dat als een grote zegen.

Daniel is eind mei in Nederland gekomen. Hij heeft nu een visum dat hij om de drie maanden naar Nederland mag komen. Om langer te blijven moet hij eerst meer Nederlands leren. We hopen dat wanneer hij in december weer komt hij dan een cursus kan gaan volgen.

Begin juli kregen we een prachtig huisje toegewezen in Dokkum. We wonen daar nu al zo'n zes weken met veel plezier. Jullie zijn van harte welkom ons eens te bezoeken als jullie even bellen of een berichtje doen ons adres is;

De drie maanden voor Daniel zitten er bijna al weer op en we zijn druk bezig met de voorbereiding om naar Sierra Leone te gaan. Volgende week zondag 26 augustus vertrekken we naar Freetown. Waar ik drie weken zal zijn en Daniel dan tot december.

We zien er naar uit zijn familie te bezoeken. Het zal voor mij de eerste keer zijn dat ik zijn zussen ga ontmoetten. Na vier jaar word dat nu de hoogste tijd. Met zijn familie gaat alles goed en zij zien er ook naar uit ons te zien.

Zoals jullie misschien wel hebben gezien op het nieuws is Freetown zwaar getroffen door een grote modderstroom waarbij veel mensen nu dakloos zijn geworden en geen eten meer hebben. Ook zijn er nog vele mensen vermist en nu al 400 mensen overleden.

Wanneer we in Freetown zijn zouden we graag een aantal families helpen die getroffen zijn door de ramp.

We willen vragen als je dit leest en graag wilt helpen een bijdrage te leveren dan even een berichtje naar mij toe te sturen.

We willen graag een steuntje in de rug geven voor de getroffen mensen.

Hartelijk dank voor jullie vriendschap en ondersteuning.

Lieve groeten van Daniel en Yfke Dumbuya

Thuis gekomen

Lieve familie en vrienden,

Voor sommigen van jullie was het nog niet bekend maar voor de meesten wel. Gisteren ben ik weer veilig geland in Nederland en zit ik weer bij de kachel bij mijn vader thuis. Daniel is nog op het schip en komt van de zomer thuis voor drie maanden. In die drie maanden gaan we kijken wat we kunnen doen om langer bij elkaar te zijn.

Ik begrijp dat er een heel gat is tussen mijn laatste blog en nu. Maar ik zal jullie een update geven tussen toen en nu....

In december had ik contact met mijn collega's van de buurtzorg en vroegen of ik mee wilde helpen een nieuw te starten in Dongeradeel en kon ik een contract voor een jaar krijgen. Daniel en ik hebben er over gebeden en veel over gesproken. We moesten de beslissing in januari doorgeven. Daniel en ik hadden beide vrede over om dit aanbod te accepteren en daarom eerder te stoppen met Mercy Ships. En zo een toekomst voor ons samen te beginnen.

In de twee weken dat we een beslissing moesten maken vroegen we God om bevestiging voor ons besluit. Een belangrijk onderdeel van mijn keuze was ook dat er goede vervanging voor mij zou komen de laatste maanden van deze field service voor de palliatieve care zodat Christina niet alleen alles hoefde af te ronden. In die week dat we dat vroegen mailde er een Engelse verpleegkundige Janna dat ze belangstelling had om te werken voor de palliatieve zorg in deze field service maar ook voor volgend jaar. Zij kon mij vervangen en is afgelopen week samen met Christina gestart onze lieve patiënten te bezoeken.

Na ons besluit begon het afscheid nemen. Afscheid nemen van de Mercy Ships community waar ik 3,5 jaar totaal heb geleefd. In een periode van vijf jaar van komen en gaan. Afscheid nemen van patiënten die mij hebben toegelaten bij het meest kwetsbare moment van hun leven aanwezig te zijn.

Het kost energie en kracht om dat goed te kunnen doen. En dat is een van de redenen waardoor ik maar niet tot een blog toeschrijven kwam. Al de emoties en gevoelens die gepaard gaan met afscheid nemen hoe zet je dat om in woorden.

Toch wil ik proberen een voorbeeld te geven van een patiënt waar ik ook afscheid van moest nemen;

Haar naam is Danielle. Ze is in de veertig en heeft HIV. Ze woont in een klein hutje met vier broers in een ruimte van misschien 5 bij 5 meter. Haar bed ligt op de grond. Ze is vergeten door haar man die haar heeft achterlaten voor een andere vrouw. Sinds een jaar is ze ziek geworden. Het begon met hoesten en algehele malaise. Na onderzoek bleek dat ze HIV heeft en kan ze worden behandeld met HIV remmers. Danielle heeft kanker aan haar mond, de ziekte maakt dat we wekelijks steeds minder van haar rechter wang kunnen zien en daar in de plek een gapende pijnlijke wond tevoorschijn komt. Vanaf augustus tot nu hebben we Danielle wekelijks of twee wekelijks bezocht. In het begin verschool ze haar gezicht achter een doek. Maar door onze bezoeken zag Danielle dat we haar accepteerden zoals ze was en hoefde ze voor ons haar niet meer te verschuilen. We hebben prachtige gesprekken kunnen voeren over haar familie, haar verlatenheid, over de dood en over leven in en met God. Dat is wat Danielle doet. Ze hoopt op God ze weet dat als mensen haar verlaten God toch altijd bij haar is. In het kleine hutje komen we op bezoek en mijn favoriete plekje is naast haar op haar bed op de grond. Ik leg haar vaak de hand even op de rug om te zeggen dat ze nog steeds waardevol is ook al is ze verstoten van de maatschappij. Dat zijn kostbare momenten. Op de dag dat ik afscheid van haar neem zie ik haar blijde ogen en niet de gapende wond. Als ik terug naar het schip rijd bedenk ik mij hoe bijzonder dat eigenlijk is. Als ik een foto zou bijvoegen van haar gezicht zouden we allemaal ons gezicht omdraaien omdat het niet zo moet zijn. Maar nu ik Danielle haar hart heb leren kennen zie ik niet meer haar gapende wond maar haar ogen die dankbaar zijn dat we haar hebben opgezocht en niet in de steek hebben gelaten.

Zo heb ik vele patiënten mogen kennen. Allemaal met een eigen verhaal en eigen pijn. Maar in al die verhalen heb ik Gods trouw en liefde kunnen zien en dat is meer dan goud waard.

Graag wil ik jullie bedanken voor al jullie steun en bemoedigingen. De gene die mij heeft gesteund met giften wil ik ook van harte bedanken. Zonder jullie had ik dit bijzondere werk nooit kunnen doen.

Daniel en ik gaan nu beginnen aan een nieuw leven buiten Mercy Ships. Graag willen we jullie gebed voor het volgende;

# Dat de visum aanvraag makkelijk zal gaan en dat Daniel gezond en wel hier in de zomer mag komen.

# Voor Daniel die nog op het schip is. Voor veiligheid op het werk.

# Voor ons beide dat we elkaar niet te veel zullen missen maar positief blijven dat we elkaar gauw weer zullen zien.

# Voor een huisje voor ons beide dat wanneer Daniel komt we samen ergens kunnen wonen.

# Voor de plannen voor de toekomst dat die zullen worden ontvouwen nu ik hier in Nederland een start weer maak.

# Voor een goede overgang naar het werk bij de Buurtzorg.

Morgen begin ik weer te werken.

Heel veel liefs van Yfke

Liefde

Een lange stilte na mijn laatste blog.

Soms zou ik jullie graag een dagje mee willen laten lopen echt fysiek bij mij op het schip want op papier is het bijna niet uit te leggen,

De afgelopen maanden heeft ons team veel verdrietige dingen gezien waar in sprankjes van hoop ons toch motiveren dit werk te blijven doen.

Vandaag wil ik met jullie delen het verhaal van een man ik noem hem Ed en zijn familie. Ed ontmoetten we op de screening in augustus een man van in de 50 met een kwaadaardige tumor aan zijn gezicht. Hij is mager en zwak en is samen met zijn vrouw gekomen in de hoop dat een operatie hem zijn leven kan redden. We zijn eerlijk met hem dat een operatie hem niet meer kan helpen, maar dat we met ons team kunnen langs komen en hem medicatie en advies kunnen geven zodat hij betere kwaliteit van leven krijgt in zijn laatste dagen hier.

Ons eerste bezoek is een avontuur op zich Ed woont samen met zijn familie een uur vanuit de stad. Er zijn geen mooie richtings wijzers en straatnamen waar we makkelijk de weg door kunnen vinden. We gebruiken de aanwijzingen van mensen die ons vertellen dat we bij de school recht door moeten en bij de grote mango boom links af moeten slaan. Ed ontvangt ons vriendelijk en zegt welkom to the new Jerusalem, die naam staat op zijn huis geschreven. Het raakt mijn hart en een traan in mijn oog dit welkom te horen. Wetende als hij in Jezus gelooft dat welkom hij in korte tijd zal horen als hij overlijd.

Edmich is een intelligente man en heeft voor dat hij ziek werd een goed leven geleefd heeft. Hij heeft vijf kinderen en woont sinds hij ziek werd weer bij zijn vrouw. Hij verteld ons dat hij werkte voor een DHL dienst en dat hij genoot van het leven. Hij was veel onderweg en op reis. Hij was musicus en maakte zijn eigen gospel cd. Nu is hij ziek en is het leven niet zo mooi meer als de dagen voorheen.

Ed worsteld met het idee dat hij niet meer beter kan worden gemaakt en ziet wekelijks zijn lichaam achteruit gaan. Hij heeft moeite met eten en drinken maar heeft de wil om te leven. Dood gaan wil hij niet hij geloofd dat hij beter zal worden.

Zijn vrouw zorgt voor hem met liefde en geduld, ze heeft een groot geloof en heeft Edmich terug gehaald van Togo toen ze hoorde dat hij ziek was. Ze hebben weining mensen die naar hen omkijken. We komen iedere week en bemoedigen hen en ondersteunen waar kan.

De laatste aantal weken van zijn leven zijn moeilijk voor Ed zijn vrouw kinderen en ons team. Onverwachts krijgen ze bezoek van mensen die willen helpen hem naar het lokale ziekenhuis te laten gaan en te kijken of er daar nog behandeling mogelijk is.

Als we op bezoek komen legt Ed uit dat ze bloedonderzoek hebben gedaan en toont ons de resultaten van het onderzoek. Verschillende testen zijn gedaan waaronder HIV/Aids hij is positief en we testen daroom in overleg ook zijn vrouw. Het blijkt zij is ook positief.

Het voelt als een klap in het gezicht. En ik huil als ik het resultaat lees positief.

We staan oog in oog met een stervende man die vijf prachtige kinderen nalaat en een vrouw die nu ook een ziekte heeft mee te dragen voor het leven.

Mijn hart vraagt zich af hoe liefde aan deze man te geven die geen verantwoordelijkheid heeft getoond voor zijn vrouw en kinderen. En in deze laatste fase van zijn leven het probeert goed te praten dat hij met andere vrouwen ging en niet alleen met zijn vrouw.

Dat kan ik alleen omdat ik Jezus ken en Jezus altijd koos voor liefde te geven en door liefde kan er overtuiging van zonde komen. Ik zag de vrouw voor me die overspel pleegde in de Bijbel en dat mensen haar wilden steningen.

Jezus veroordeelde haar niet maar vroeg wie zonder zonde is werpe de eerste steen. Iedereen liep weg... ook ik heb zonde doe foute dingen. Misschien niet zo zichtbaar als wat Ed achterlaat maar ook ik doe foute dingen. Wat kan ik anders dan Jezus voorbeeld te volgen en lief te hebben.

Na het overlijden van Ed volgen we zijn vrouw nog steeds. We hebben haar kunnen verwijzen naar een HIV kliniek en ze is inmiddels gestart met medicijnen die ze heel haar leven moet blijven slikken. Ook haar kinderen zijn getest en zijn gelukkig negatief.

Samen met Ed zijn vrouw kunnen we Gods grote plaatje van trouw over haar en hun kinderen leven zien. God heeft die mensen gestuurd zodat het leven van Ed zijn vrouw word gespaard. Nu ze medicijnen krijgt kan ze jaren leven met deze ziekte en kan ze voor haar kinderen blijven zorgen.

In Januari gaan we haar helpen een klein zaakje voor haar zelf te starten zodat ze in het onderhoud van haar kinderen kan voorzien.

God is een trouwe God altijd en in elke omstandigheid en ik leer Hem vragen het van zijn kant te zien niet alleen de mijne.

Graag willen Daniel en ik gebed vragen voor onze toekomst. We denken na over wat we na Mercy Ships gaan doen. Daar hebben we Gods leiding voor nodig.

Hartelijk dank voor jullie support

Liefs

a new begin

Dear Family and Friends,

Thank you for taking time to read my blog today. I would like to share a patient story with you today during my time here with Mercy Ships.

The palliative care team is taking care at the moment of 16 patients. We visit our patients once or twice a week.

The people in Benin are very welcoming and hospitable. And the biggest gift our team can give to them is spending time with them, listen to them and becoming part of their families. Every week our patients grow more closer to our hearts. We are compassioned over them, share tears for them and share joy with them.

This week I would like to share the story of one family we met during our screening and followed up after the screening. This patient is 26 years old and presented with an open breast tumor during the screening. During the meeting with her we found out that she is 61/2 month pregnant. She presented as very ill and weak.

We followed up with a home visit and during our visit my heart broke to hear her story. She is sick since January and the tumor has been growing fast. She went to several hospitals but there was no solution for. She explained that during the start of her sickness her husband abounded her. And that she is now with her mother and brother who are taking well care for her. She has one more daughter of 4 years old. And explains to us, that her desire was that she would like to give her daughter a sister or brother. So the little girl will not be by herself when she grows up. She shares with us that she is scared to deliver her baby, knowing deep in her heart that there is a possibility that she or the baby will not survive the delivery. I can see her despair and we try to comfort us with words of faith.

Back to the ship we have a meeting with the team and our doctor. The first thing is that we want to do is to come to action. That is in our nature as nurses, to do something we like to fix things that are not right, and this is so unfair. We want to see the baby and mother doing well. We are thinking of options sending her to the hospital and induce the labor so there is more change of survival for baby, but as we look at the consequences we are having questions… the family is not able to afford another hospital visit and what if one of the two will not survive this intervention that would be so sad

I pray and I struggle these are such big questions and what is our responsibility for this family? As I pray I feel that our responsibility is to visit the family, listen to them, give them time and good care of the wound and mother that she will be as comfortable as can be. A small voice tells me that God will take care of the rest. It is not easy to do but as team we decide that we will do the small thing and let God take care of the big things.

And the big thing happened when our patient was 7 and a half months pregnant she delivered a healthy son. Both baby and mother survived it without any complications. They gave the baby boy the name MIRACLE which indeed he is.

When I had this little boy for the first time in my arms my heart jumped for joy. Again I could see the goodness of my Heavenly Father through the suffering. The mother changed from a down cast spirit into a joyful spirit. She thanked God for new life. She is so thankful even though she still carries this terrible sickness with her. The little boy only weight 2 kilo when he was born and knowing that she was not able to feed him, we prayed for God that He would provide. In that week I met a kind crew member who was blessed with too much donations and wanted to bless a patient. We are now able to provide baby formula for him until he is 6 months old. What a beautiful gift.

This week we visited them and she is doing under circumstances quite well, she is getting pain relief and wound care. The little boy is gaining weight and is almost 3,5 kilo now and six weeks old.

This is how we see Gods faithfulness over and over again in our patients life’s. And we thank God for that.

Thanks for reading

Have a nice week.

Love from Yfke

nieuw begin

Lieve vrienden en familie,

Bedankt voor weer even tijd te nemen om mijn blog te lezen. Vandaag zal ik jullie weer even mee laten kijken in een stukje van mijn leven met de AFRICA MERCY :)

Ons team heeft op dit moment zo'n 16 patienten waarvoor we moeten zorgen die we een of twee keer per week bezoeken. We hebben het best druk met deze zestien -patienten die ons iedere week steeds dichter bij ons hart komen te staan. Patienten waar we compassie voor voelen en soms tranen om huilen en toch ook vreugde mee kunnen delen.

De mensen hier in Benin zijn zeer gastvrij en het kostbaarste geschenk wat je hen kunt geven is tijd. Tijd om bij hen te zitten naar hen te luisteren en deel van hun familie te worden.

Vandaag wil ik jullie deel maken van ee gezin waar we wekelijks komen:

Het is een gezin van een jonge vrouw van 26 met borstkanker. Onze eerste ontmoeting met haar was tijdens de screening. Ze kwam samen met haar broer naar de screening met een tumor van haar borst en een open wond. Tijdens die ontmoeting komen we er achter dat ze 6 1/2 maanden in verwachting is en erg zwak en ziek is.

Ik vraag mij af samen met het team of het mogelijk is of ze de bevalling kan doorstaan en of het kindje kan worden voldragen en ze beide een bevalling kunnen overleven. Het lijkt allemaal zo onrechtvaardig dit enorme lijden te zien.

Ons eerste bezoek thuis breekt mijn hart. Haar moeder en broer zorgen liefdevol voor haar. En onze patiente stort haar hart met tranen bij ons uit. Ze is sinds Januari ziek en is naar verschillende ziekenhuizen geweest maar er is geen oplossing gekomen. Haar man is bij haar weg gelopen en ze heeft nog een prachtige dochter van vier jaar. Ze zegt dat ze haar dochter nog zo graag een broertje of zusje wil geven zodat ze niet alleen is. Ze is bang om de bevalling te doorstaan. Dat is haar grootste angst.

Als we terug zijn op het schip word er met het ons team en dokter overlegt. We willen graag wat doen dat is altijd onze eerste reactie,als je wat doet dan voelt dat toch nog een beetje dat je de controle hebt, en het geeft een beter gevoel dan helemaal niets doen. We denken er over na haar misschien naar het ziekenhuis te laten gaan en moeder en kind in te leiden.... en zien dan ook de consequenties die dat kan hebben. het gezin heeft helemaal geen financiele draagkracht voor een ander ziekenhuis bezoek, en wat als moeder of kind overlijd tijdens deze ingreep...

Ik worstel en bid en voel diep in mijn hart dat onze taak is hen te bezoeken, naar hen te luisteren, wondzorg te geven en moeder zo comfortabel mogelijk te maken. In mijn hart zegt een stem dat God voor de rest zal zorgen. Dat is geen gemakkelijke opdracht maar we gaan er voor samen als team en doen ons kleine deel en laten Hem het grote doen.

Dat grote gebeurd nadat onze patiente ongeveer 7 en een halve maand in verwachting is geweest. Word haar zoontje Wonder spontaan geboren.

Zonder enige complicatie van moeder of kind zet zij een gezonde zoon op de wereld. Mijn hart springt op van vreugde als ik het kleine kindje in mijn armen heb. Opnieuw zie ik de goedheid van mijn hemelse Vader door het lijden heen. De patiente heeft een gedaante wisseling ondergaan. Ze is zo dankbaar voor haar zoontje ondanks dat ze nog steeds lijd onder deze nare ziekte. Zij dankt God voor nieuw leven. Het jongetje is heel erg klein en weegt net 2 kilo wanneer het geboren word. Moeder kan het kind geen borstvoeding geven. Maar we willen hem zo graag een goede start geven. En ook daar word in voorzien. Een lieve crew member heeft extra donaties gekregen en wil graag een patient hier mee zegenen. Wekelijks kunnen we tot Wonder zes maanden is babymelk brengen wat een prachtig geschenk.

Afgelopen week waren we weer bij hen op bezoek en moeder maakt het onder omstandigheden redelijk wel. Ze krijgt goede wondzorg en voldoende pijn medicatie zodat ze zich iets beter voelt. En kleine Miracle weegt intussen ongeveer 3,5 kilo en is nu zes weken oud.

Zo zien we Gods trouw opnieuw en opnieuw in de levens van onze patienten. En danken God daarvoor.

Bedankt voor het lezen een goede week toegewenst.

Liefs Yfke

Screening

Lieve Familie en vrienden,

Afgelopen vrijdag waren Daniel en ik acht weken getrouwd, waarvan we twee al weer op het schip hebben doorgebracht. We zijn dankbaar voor onze eigen cabin waar we samen even kunnen bijpraten wat we die dag hebben beleefd. Hebben we heerlijk onze eigen spulletjes om ons heen en is het een oase om in terug te trekken.

Toch zijn we ook blij met onze community en maken we ook contact met onze vrienden en nieuwe crew members. Afgelopen zondag zijn er weer zo'n vijftig nieuwe bemanning bij gekomen. Zo is er altijd weer een nieuw iemand die we ontmoeten.

Zaterdag voor een week hebben we nog een prachtig feest voor ons trouwen gehad. Onze afrikaanse vrienden hebben rijst en kip gekookt, En hadden we voor de tweede keer een heerlijke bruidstaart. En zoals op elk Afrikaans feest moesten de voetjes wel even van de vloer

De afgelopen twee weken zijn Daniel en ik ook weer druk aan het werk. Het hele ziekenhuis moet worden opgezet en veel containers komen die moeten worden uitgepakt. Daniel heeft het daar druk mee. De nieuwe dagwerkers komen en die moet hij ook thuis maken met het werk en het reilen en zeilen van het schips leven.

Dit is de laatste week dat er een grote screening is iedere dag. Uit de screening hebben we 14 potentiele patienten ontvangen. We hebben inmiddels al aan drie een huis bezoek afgelegd. Al deze drie mensen zijn bijzondere maar ook heel erg moeilijke situaties. Waar we echt wijsheid en inzicht voor moeten ontvangen.

We hebben goede hulp van onze artsen aan boord en ook van het ziekenhuis "pastoraat team" Zij zijn er voor de patienten om ze door het proces van operatie herstel en genezing er voor ze zijn. Maar ze zijn er ook als er geen goed nieuws voor de patient is en counselen de patient om tot een acceptatie te komen van hun eigen situatie.

En ook de artsen staan ons bij om de juiste keuzes en beslissingen te maken.

De komende week gaan we met de screening afronden en gaan we nog meer huisbezoeken maken. En hoop jullie te vertellen hoe een huisbezoek er uit ziet.

Ons team leert goed samen werken deze afgelopen weken. We zijn dankbaar dat God mensen bij elkaar brengt voor het juiste seizoen en tijd. Onze vertaalster heet Sophie en is een lieve jonge vrouw en moeder van drie kinderen.

Iedereen een goede week toegewenst.

Lieve Groet

Yfke

Welkom in Benin

Lieve vrienden familie en vrienden,

Wat hebben we de afgelopen maanden wat beleefd. Acht juli was de grote dag waar Daniel en ik zo lang naar hebben uitgekeken. Dat we ja aan elkaar hebben beloofd om ons leven samen met elkaar te delen.

We kijken terug op een gezegende en prachtige dag die we samen met onze familie en vrienden mochten vieren. Daarna hadden Daniel ik een heerlijke tijd samen in Den Haag we hebben genoten van het samen leven, koken en bij elkaar zijn. Zonder anderen om ons heen,

Vorige week zaterdag zijn we weer vertrokken uit het rustige Friesland naar een nieuw seizoen voor Mercy Ships, We zijn van harte verwelkomd en maandag zijn we beide weer begonnen met werken. Daniel heeft het druk met het uitladen van containers en het klaar maken voor het ziekenhuis. De eerste operaties zullen weer starten in de tweede week van september.

En ik ben de eerste drie weken deel van de screening.

Drie jaar geleden deed mercy ships altijd een grote screening waar een paar duizend mensen in de rij stonden en vandaar uit de patienten voor een field service werden geselecteerd.

Nu gaat het anders en klein schaliger verdeeld over drie weken. Iedere dag worden er zo'n driehonderd vijftig patienten geselcteerd en word vandaar uit patienten geselecteerd voor een operatie. Er is meer tijd voor ieder individu die komt en het is effiecienter.

Het zijn wel lange dagen. s'ochtends zes tot soms een uur of vijf. Ik ben aanwezig bij de screening om alvast palliatieve patienten op te vangen. Deze week hebben we zo'n vijf patienten hier door kunnen vinden.

Dit was een eerste update vanuit Benin.

Liefs van Yfke

Pasen

Lieve Allemaal,

Het heeft weer even geduurd voordat ik weer een blog heb geschreven. Soms is het zo moeilijk te beschrijven het leven hier op het schip. Maar laat ik toch een poging doen weer een stukje te schrijven hoe ik mijn werk en leven hier kan doen.

Op dit moment heeft het palliatieve team nog 14 patienten. De meeste patienten bezoeken we wekelijks en sommigen twee keer per week.

Ben dankbaar te kunnen vertellen dat het kleine meisje Eugenie het heel goed mee gaat. Iedere week kunnen we zien dat ze groeit en sterker word. Toen we Eugenie voor de eerste keer zagen was ze 1.2 kilo. Vorige week zagen we haar en is ze indmiddel 3.2 kilo. Ze is een prachtig klein meisje. Als we eind mei weg gaan. Zal haar moeder ondersteuning krijgen van een lokale organisatie hier in Tamatave. Die haar helpen en leren hoe goed voor Eugenie te zorgen.

Ook gaat het goed met Jimmy. Zijn wond is genezen en het fysiotherapie team is hem aan het helpen een prothese voor zijn been te maken. Jimmy is zo dankbaar dat hij geen pijn meer heeft aan zijn been. En dat de stank van zijn wond is verdwenen. Iedere keer als we hem bezoeken. Verteld hij hoe dankbaar hij is dat hij deze kans heeft gekregen dat hij kan leven en weer een toekomst heeft.

Dat is een contrast met Therese zij is 32 jaar en heeft een kwaadaardige tumor in haar speekselklier. De tumor is aan de linkerkant van haar gezicht. Voor Therese moeten we iedere week zo'n anderhalf uur rijden om haar te kunnen zien. Ik ken Therese nu al meer dan een jaar en het is zo'n bijzondere gelovige en sterke vrouw. De afgelopen weken gaat Therese snel achteruit. Wekelijks zien we de tumor groeien aan de zijkant van haar gezicht en het maakt me soms echt bedroefd zo'n lijden te zien.

Maar in dat lijden is er een God die weet wat lijden is en is Hij het die mensen dan juist draagt. Daar is Therese een levende getuige van. Als we komen heeft ze een grote glimlach op haar gezicht en voor we beginnen te praten wil ze altijd samen bidden en dankt ze God dat Hij haar leven geeft. Ze laat haar tranen van bezorgdheid zien, geen tranen om haar zelf maar om haar kinderen. Therese heeft een rots vast vertrouwen dat God in het lijden is en dat Hij nooit boven verzoeking zal geven te dragen. In haar ogen en haar wezen kent ze God zo goed dat ze weet dat de Heer bij haar is en haar niet alleen laat.

Ze straalt als ze over Jezus verteld welke hulp Hij is voor haar. De tumor is zo zichtbaar maar het verdwijnt bijna als je haar hoop en vertrouwen in God ziet. Ik wou dat jullie met me mee konden dan konden jullie het met eigen ogen zien haar stralende gezicht.

Het is zo bemoedigend om dit werk te kunnen doen voor mensen als Therese, Eugenie en Jimmy, Simon en al de andere patienten die we in onze zorg hebben.

Ik kom met lege handen, er is geen medicijn of operatie die deze mensen het leven kunnen redden. Maar er is een redder die wonderen kan verrichten. En ons laat zien hoe kwetsbaar we zijn als mens en hoe veel groter Hij is. Dat is Pasen de Heer is waarlijk opgestaan!!

Met Hem mogen we leven in alle omstandigheden die het leven met zich mee brengt in gezondheid en ziekte in vreugde en verdriet. Als je aan Hem toevertrouwd is dat de beste plek waar je kunt zijn.

Lieve Groet van Yfke