Nog een dag en dan vertrek ik van de Africa Mercy wat bijna tien maanden mijn thuis is geweest.
Verlangend naar huis en bij familie en vrienden te zien.
Maar afscheid nemen is altijd moeilijk.
Er is veel om dankbaar voor te zijn en een paar dank punten wil ik met jullie delen voordat ik weer mijn voeten op Nederlandse grond zet.
Dankbaar ben ik.....
Voor ons Palliative care team. We hebben zoveel van elkaar geleerd en konden elkaar zo goed aanvullen.
We hebben samen gehuild, gelachen en gebeden. En God heeft zoveel gebeden verhoord.
Voor onze vertaalster Murielle zonder haar hadden we niet kunnen communiceren met onze patiënten. Voor haar hart van compassie voor de mensen van haar eigen stad en land.
Voor bescherming op de weg en geen ongelukken hebben gemaakt.
Voor onze patiënten iedere patiënt die we hebben gekregen was een voorrecht om te kennen en mee te kunnen wandelen. In een tijd van zorg en verdriet en lijden.
Dankbaar voor dat God altijd uitkomst geeft en altijd op tijd komt.
Zo ook nog vorige week. Misschien dat jullie nog herinneren Claudia het meisje van zes jaar dat is overleden.
We hebben haar moeder en oma nog vaak bezocht en ze hadden moeite rond te komen met de kinderen die de moeder nog had.
Er is een potje voor de Palliative zorg om deze gezinnen te kunnen helpen een klein zaakje op te zetten. Zodat ze hun eigen inkomen kunnen verdienen.
We hebben hen geholpen een houtskool zaakje op te zetten.
We hebben met hulp van een lokale zakenman haar geleerd hoe inkomen te krijgen van deze zaak en het ook te laten groeien.
Maar vorige week waren we bij haar en zei ze vol bezorgdheid. Dat als we terug komen ze niet weet of de zaak goed zal lopen. Omdat ze een schuld heeft van de huis eigenaar.
We gingen naar het schip en vroegen ons af wat te doen. En na te bidden en te spreken met financiën. Hebben we besloten de schuld te betalen.
Toen we terug kwamen om dit blijde nieuws te vertellen. Gingen we naar de huis eigenaar. Ze had drie maanden huur achterstand van de maanden dat Claudia zo ziek was.
En als ze deze schuld niet voor1 juniwerd betaald zou ze uit huis worden gezet.
Dit had ze ons niet verteld.
En daardoor was onze dankbaarheid en blijdschap des te groter.
Vier maanden huur hebben we betaald. Zo dat ze een eerlijke start kan beginnen en een nieuw begin kan maken. En ze in haar huis kan blijven wonen.
Ondanks het verdriet en gemis voorzag de Heer in hun nood. En kwam hij op de juiste tijd.
Als laatste maar belangrijkste ben ik dankbaar voor een ieder die mij steunt en bid voor het werk dat ik hier doe.
Al weer een week voorbij. We lopen naar het einde van de field service. Nog acht weken te gaan en dan zit Madagascar 1 er op.
In juni gaat het schip voor acht weken naar Durban om onderhoud te doen aan het schip.
In augustus vaart het schip terug voor een 2e field service in Madagascar.
De afgelopen weken hebben we het erg druk gehad met onze patiënten.
Alle dagen waren vol met bezoeken aan nieuwe maar ook vertrouwde patiënten.
En hebben we ook moeilijke gesprekken gehad met mensen die we niet kunnen helpen.
Afgelopen week was voor mij een moeilijke week.
Maandag kwam er een familie, vader moeder en grootvader met een kleine jongen van 5 jaar naar ons toe.
Ze hadden meer dan 1000 km gereisd om naar het schip te komen. Hun laatste hoop voor de kleine jongen.
De jongen had een grote tumor in zijn gezicht en kon bijna niet meer eten en was zo moe.
Ze hadden op het nieuws gezien dat een man met een grote tumor was geholpen. En dachten dat er ook hulp was voor hun jongen.
Niet wetende dat de man een goedaardige tumor had en dit jongetje kanker.
De familie vertelde zijn verhaal dat het sinds zes maanden groeide en dat ze in de hoofdstad al behandeling hadden gehad. Maar de tumor weer groeide.
Wij moesten vertellen dat de dokters op ons schip hem niet kunnen opereren. Omdat de ziekte daardoor niet weg zou gaan.
Het zijn harde woorden om te spreken tegen mensen die de laatste hoop op Mercy ships hebben gezet.
Maar God is ook in lijden en zorgen dat staat in zijn woord. En dat kan ik met mijn team genoten de afgelopen maanden zo zien.
Hij verlaat niemand ongeneeslijk ziek of degene die de stap op het schip maakt om herstel te ontvangen.
Hij is met een ieder persoonlijk. De moeder van het jongetje wist het al diep in haar hart. Maar kon ons zeggen dat ze het aan God had gegeven. Het was oprecht en uit haar hart.
Dinsdag kwam er een man bij ons in het ziekenhuis met zijn zoontje van 1 dag oud.
Het jongetje is volmaakt compleet op een ding na. Een kleine breuk boven zijn neus waar een klein gedeelte van zijn hersenen uitstulpt zonder bescherming van vlies of huid.
Doordat er geen vlies om de uitstulping zit kunnen we hem niet opereren.
Dat nieuws kwamen we brengen in een klein dorpje net buiten Toamasina.
Wat een verdriet en tranen was er bij de moeder. Haar eerste kindje geen recht van leven.
We hebben ze opgedragen aan de Heer en uitgelegd dat zij een goede moeder is. En de vader en zei niets fout hebben gedaan. En dat in het verdriet God hen wil dragen.
Om dat te zeggen is geen doekje voor het bloeden. Het is oprecht verdrietig dat we niet kunnen helpen. En we voelen zo mee met dit verdriet.
Maar het is een waarheid dat er een God is die al het leed verdriet van deze gebroken wereld heeft gedragen.
Deze komende week mogen we dat bedenken. En met Pasen vieren.
Hij heeft het gedragen en we mogen weten dat Hij heeft geleden om ons lijden lichter te maken. En te weten dat er een eeuwig leven is met Hem als we ons hart aan hem geven.
Dat is een nieuw begin.
Een nieuw begin was er ook voor vijf vrouwen die behandeld zijn voor vvf.
Dit zijn vrouwen die door vaak een te lange bevalling incontinent zijn geworden van of urine en ook soms ontlasting.
Na de operatie als ze zijn genezen is er altijd een dress ceremonie. De vrouwen krijgen een heel nieuw outfit, hoed, jurk, sieraden. Omdat ze een nieuw leven krijgen.
Veel van die vrouwen worden verstoten van de gemeenschap omdat ze zo naar urine ruiken. Dag en nacht.
De operatie veranderd hun leven. Ze kunnen weer een normaal leven leiden.
Een vrouw had urine gelekt 30 jaar lang. Ze was zo dankbaar en blij. En het ontroerde mijn hart om dit feest mee te maken na onze droevige week.
Als de dokters je niet meer kunnen helpen en je geen medische zorg meer kunt krijgen waar richt je dan je ogen op?
Afgelopen weken hebben we bijzondere lessen geleerd in nederigheid en te zien dat wanneer je bid God ook werkelijk luistert en verhoord.
Als ik thuis in Nederland ben kan ik naar de dokter gaan als ik ziek ben. Schrijft hij mij een medicijn voor en word ik weer beter.
Als mijn auto stuk gaat heb ik een broer die hem weer kan maken en hoef ik daar geen zorgen om te hebben.
Wanneer ik bid voor dingen thuis en hier dan bid ik soms alleen met mijn verstand. Geloof ik echt dat God verhoord? Luistert Hij zelfs naar de aller kleinste dingen?
Hier leer ik door de patiënten te bezoeken en het verdrietige nieuws te vertellen. Dat met mensen handen niets meer kan worden gedaan.
Ze daardoor zullen sterven in een maand een half jaar of langer.
Wanneer het verdrietige nieuws doordringt dan is het stil....
Maar dan bij meer dan 80% van onze patiënten zeggen ze we geven ons leven in de handen van God, Hij alleen kent onze levensdagen.
Zij hebben hun hoop niet op mensen gebouwd maar op God en zijn woord.
En dan zien we God aan het werk in kleine en in grote dingen.
Iedere ochtend dragen we onze dag aan de Heer op. Vragen we om zijn wijsheid en inzicht.
Dat hadden we nodig bij Florine een mooie vrouw met vijf prachtige kinderen allemaal volwassen. Vier meiden en een grote broer.
Florine was op het schip geweest en daar hebben ze een biopsie genomen van haar lymfe klieren.
Na twee weken kwam de uitslag en het resultaat dat het uitgezaaide kanker was vanuit de longen.
Ons team ging naar haar toe het nieuws te vertellen. En dat is lastig een hele familie die het slechte nieuws hoort. En die allemaal verschillend reageren.
We konden met iedereen goed communiceren. En bezochten haar de laatste twee weken drie keer per week.
Afgelopen vrijdag was ons laatste bezoek aan haar. Ze was zo moe en sliep het meeste van ons bezoek. Maar bij het weg gaan was ze wakker en toonde ze haar dankbaarheid aan ons met een glimlach en
een hand.
Maandag hoorden we het nieuws dat ze het weekend was overleden. We mogen weten dat ze nu bij de Heer is.
Zou voor de Heer iets te wonderlijk zijn?
Zoals ik in het begin vertelde geloof ik echt wat ik bid God verhoord ?
Vaviroa is een jonge vrouw van 32 jaar. Ik zag haar op de screening. Ze was mager en had veel pijn in haar onderbuik. Het voelde dat er iets van binnen groeide vertelde ze.
We wisten niet wat ze had en ik dacht deze vrouw moeten we gaan bezoeken.
Ze had een moeilijk leven. Haar man was vaak dronken en ze kon geen kinderen krijgen. Ze had al in een jaar geen menstruatie gehad.
We bezoeken haar wekelijks en vertelden over de Heer en dat Hij ons altijd hoort. Ook in haar moeite en verdriet.
God bracht verandering in haar man en langzaam aan zagen we hoe ze de Heer steeds meer toevertrouwde in haar leven.
Ze vroeg of we wilden bidden voor een baby. En wij dachten wat een groot gebed. Menselijker wijs en haar verhaal horende leek het onmogelijk zwanger te worden.
Maar we baden en zeiden dat we met haar in geloof wilden staan.
En vanochtend liet God zien dat Hij verhoord.
We hadden Vaviroa in twee weken niet gezien. En het leek een andere vrouw niet mager meer. Een grote glimlach.
We zeiden misschien ben je zwanger. We hebben een test voor haar gekocht.
En samen hebben we de test gedaan.
Tranen van blijdschap rolden over mijn wangen toen ik het resultaat zag.
Zwanger!!!
Wat een wonder van God en wat een blijdschap en dankbaarheid aan een God die verhoort.
We zijn dankbaar dat we dit mochten delen dat ondanks we veel lijden zien God ook de God van het leven is.
Het is alweer zaterdag en ik zit op deck zeven van het schip.
Na te denken over de afgelopen weken en voor uit blikkend naar de toekomst.
De field service is over de helft en we hebben nog drie en een halve maand voordat we ons eerste gedeelte in Madagscar kunnen afsluiten.
Een paar weken geleden hebben we een fotograaf van het schip meegenomen om op de foto te zetten het werk wat we doen.
En we zijn zo dankbaar dat hij mee was. Het is soms zo moeilijk uit te leggen wat we nu precies doen. Maar met een foto bij een verhaal maakt het plaatje compleet.
Bijgevoegd zijn de foto's van ons bezoek aan S een jonge man van in de dertig. Twee kinderen heeft hij en een vrouw.
Maar op het moment is zijn gezin niet bij hem omdat hij niet kan werken en ziek is.
We komen wekelijks bij hem op bezoek. En geven hem pijn medicatie en extra voeding zodat hij zich wat sterker mag voelen. Ondanks dat zien we hem achteruit gaan.
Omdat hij hele dagen thuis is proberen we dingen voor hem te bedenken die hij kan doen. Zo leren we hem wekelijks een paar woorden Engels en hij ons Malagasy.
Mijn twee favoriete woorden in Malagasy zijn Valy = blij en maestoa eetsmakelijk
We hebben hem een klein bijbeltje gegeven om te lezen. Als hij s'avonds niet kan slapen om de zorgen die hij heeft over de toekomst en zijn ziekte leest hij zijn bijbel en bid.
Ons wekelijks bezoek geeft hem een klein beetje hoop in zijn uitzichtloze situatie.
Kijkend naar de toekomst......
Graag wil ik jullie gebed vragen voor het komende jaar.
Volgend jaar zal het schip hier nog eens negen maanden zijn.
Zoals de meesten van jullie weten is dat mijn hart bij zending ligt en ik altijd voor Mercy ships heb willen werken.
En ook dat mijn hart ligt bij de palliatieve zorg.
Het zou prachtig zijn om hier in Madagascar een team klaar te maken die hier in Tamatave de palliatieve zorg kunnen doen.
Dat we een hospice of thuiszorg team achter kunnen laten. En dat ik samen met mijn collega dat volgend jaar gaan doen. Een team coachen en leren en helpen een fonds daarvoor op te richten.
Mercy ships werkt met vrijwilligers en maandelijks betalen we om ons werk te kunnen doen.
Zouden jullie mee willen denken wie mij hier in mee zou kunnen helpen.
Kennen jullie individuele mensen, bedrijven of verenigingen die mij nog een jaar voor Mercy ships willen sponsoren?
Zodat ik samen met mijn collega echt iets blijvendst kan achterlaten.
Vanuit Madagascar wil ik jullie een heel gezegend en goed 2015 toe wensen.
De afgelopen twee weken had ik vrij en heb ik kerst en oud en nieuw gevierd met Daniel en mijn vrienden hier op het schip.
Daniel en ik hadden als we naar Benin waren gegaan. Deze twee weken in Sierra Leone Freetown geweest om daar zijn familie en vrienden te bezoeken en kennis te maken met hun.
Maar door de ebola is dat helaas niet mogelijk en hebben we de tijd hier door gebracht. Wat ook goed was maar we hadden graag zijn familie bezocht die hij al zo'n vier jaar niet meer heeft gezien.
Graag wil ik vragen voor de mensen die bidden dat we het komende jaar een kans krijgen wel zijn land te bezoeken en de ebola een halt zal krijgen. Zoveel mensen sterven patiënten artsen en
verpleegkundigen.
Daniel zijn familie gaat het goed mee en zijn gelukkig nog niet met de ziekte in aanraking gekomen.
Het werk met ons Palliatieve team gaat heel goed. Marris een verpleegkundige uit Amerika en onze vertaalster Murielle zijn een goed team.
We zijn zo dankbaar voor de patiënten die we hebben. En de goede contacten die we al hebben opgebouwd met locale kerken en hulp instanties.
We zijn echt gezegend en we ervaren met het het kleine beetje dat we doen we toch een beetje verschil kunnen maken.
We hebben zo'n twintig patiënten ontmoet. Mensen hier van Toamasina maar ook mensen van de country side en de hoofdstad Antananarivo.
De mensen van de country Side en de hoofdstad bezoeken we vaak een of twee keer en dan gaan ze terug naar huis.
Mensen van hier bezoeken we een tot drie keer per week en hebben we goede contacten mee.
We hebben tien vaste patiënten op het moment. En twee mensen zijn inmiddels overleden.
Maandag beginnen we weer met werken en gaan we ook beginnen met trainingen en uitleg te geven wat palliatieve zorg is en wat mensen kunnen doen voor een persoon die ernstig ziek en stervende is.
We zien er naar uit mensen te trainen en misschien als het mogelijk iets van een team van palliatieve zorg te starten en te trainen.
Het schip heeft besloten om volgend jaar terug te komen op dezelfde plaats. Dit omdat de armoede zo groot is en er nog zoveel hulp kan worden gegeven.
En ook de ebola speelt een rol omdat op dit moment west Africa dicht zit en we daar niet naar toe kunnen.
Marris en ik gaan de komende weken kijken wat de mogelijkheden zijn iets van palliatieve zorg hier achter te laten en een groep mensen te trainen die dan het tweede jaar hier zijn een hospice of
Palliative care team kunnen starten met begeleiding van een team van Mercy Ships.
Aan het einde van deze maand half februari moeten we besluiten of we nog een jaar willen blijven of dat een nieuw team het van ons over gaat nemen.
Veel over na te denken en te besluiten.
Volgende keer zal ik wat delen over de patiënten die we ontmoeten en hoe een dag van de palliatieve zorg er uit ziet.
Vandaag vier weken geleden zijn we aangekomen in Madagascar Tamatava of Toamasina.
De afgelopen weken zijn intensief geweest en nu ik aan het schrijven ben besef ik dat ik deze weken nooit in een blog kan vertellen.
Het is zoveel en zo intens. Maar zal een kleine glimps te geven wat ik heb ervaren en gezien.
Toamasina is een kleine havenstad, en de eerste indruk als je door te straten loopt is dat de mensen die hier wonen echt heel erg arm zijn. 80 % van de bevolking moet dagelijks rond komen met
slechts 2 dollar of minder.
Er zijn weinig auto's op het eiland, en de twee belangrijkste vervoer middelen zijn de tuk tuk een klein geel wagentje waar je met drie of vier personen in kan zitten. En de push puh een fiets
taxi. Persoonlijk hou ik niet zo van de fiets taxi... ik zit prins heerlijk en de ander moet hard werken mij van naar A naar B te rijden.
De afgelopen weken ben ik begonnen te helpen met de screening van patienten die in aanmerking kunnen komen voor een operatie voor mercy ships. Dit jaar hadden we niet een grote screeningsdag. Waar
zoveel mensen op een dag komen. Maar was er een centrum opgericht waar de mensen elke dag naar toe kunnen komen. Voor vier weken lang.
Deze opzet werkt heel goed. Er is tijd om naar mensen hun verhaal te luisteren en er kan veel beter een keuze worden gemaakt of we de patient wel of niet kunnen helpen.
Daardoor geven we de mensen geen valse hoop om ze naar het schip te zenden en daar blijkt dat ze toch niet kunnen worden geholpen.
Hoe ziet een dag van screening eruit?
De dag start om zeven uur te vertrekken van het schip en naar de screeningsite te rijden met onze mercy ships auto. Als je dichter bij de screening komt zie je al een lange rij mensen wachten in de
warme zon. Er zijn mensen mee die de rij met mensen in de gaten houd en er zijn de pre screeners. Zij gaan bij de patienten langs en kijken of zij een geschikte kandidaat kunnen zijn voor een
operatie.
Deze mensen krijgen een kaartje en mogen naar binnen om verder onderzoek te doen en te kijken of ze voldoen aan de condities om een operatie te ondergaan.
Dat was mijn taak de afgelopen weken, de gegevens op te schrijven en vragen te stellen en ze meestal blij te maken met een afspraak naar het schip toe te komen.
Het was mijn eerste keer dat ik de screening deed en ik heb respect voor mijn collega's die dat het hele jaar doen. Ja we kunnen heel veel mensen blij maken met een gratis operatie, maar ook een
heel groot gedeelte van de mensen kunnen we niet helpen. Om nee te zeggen tegen een patient die zo vol van verwachting is hulp te krijgen is echt geen makkelijke taak en het breekt je hart de
teleurstelling te zien.
Een meisje van in de twintig staat me nog zo bij, haar moest ik vertellen dat het niet mogelijk was haar deze keer te opereren. Ze kwam binnen met een hele grote rechter voet gigantism noemen ze
dat. Toen ze bij mij kwam was ik zo blij, want ik dacht ja we kunnen haar helpen. Maar tijdens het stellen van mijn vragen bleek dat ze drie maanden in verwachting was en daarom kunnen we haar niet
opereren. De tijd dat ze is uitgerekend is de tijd dat de plasctich chirurg hier niet meer aan boord kan zijn. En wanneer ze zwanger is kunnen we haar niet opereren.
Het verdriet van het meisje was groot en ze dacht er aan het ongeboren kind te laten weg halen, om toch een operatie te kunnen ondergaan. Mijn hart brak en ik heb haar gezegd dat het kindje wat ze
draagt zo waardevol is. Veel meer dan een operatie.
Deze situaties laat mij beseffen hoe rijk wij zijn in Nederland. Hoe gezegend we zijn met goede gezondheids zorg. Met een huisarts een zorgverzekering en zieknhuizen vlakbij ons.
Gelukkig zijn er ook blije momenten. Patienten die wel een ja krijgen waar we blij mee kunnen zijn. Ook een meisje van in de twintig die een tumor van haar tandvlees heeft. Ze kwam samen met haar
moeder en kwamen hoopvol binnen. Ze waren al naar een lokaal ziekenhuis geweest, maar toen ze de prijs van de operatie hoorden beseften ze dat ze dat nooit konden betalen. Haar kon ik een afspraak
geven voor het schip en ik kon samen met haar blij zijn.
Van de screening en van de contacten die we hebben, zijn er ook palliatieve patienten voor onz team gekomen. In totaal hebben we nu tien patienten. Waar van vijf die we ook werkelijk bezoeken en de
anderen waar we telefonisch contact mee hebben.
Volgende week gaan we nog meer netwerken met lokale organisaties en voorgangers. En hopen we nog wat meer patienten te krijgen voor ons team.
Het volgende blog zal ik daar wat meer van vertellen.
Nu ga ik eerst maar even van het weekend genieten en opladen voor een nieuwe week in Madagascar.
Land is inzicht. Morgenochtend komen we aan in Madagascar Tamatave. We hebben dan negen dagen gevaren op de indische oceaan. Het was een andere reis dan van Tenerive naar Kaapstad.
We hadden deze negen dagen een ruige zee, en het schip schommelde dag en nacht heen en weer. Alle bemanning heeft nu zeebenen en we zullen zien of we aan land ook nog recht kunnen lopen ;) Ben
dankbaar dat ik niet zeeziek ben geweest en morgen maak ik een dansje als we op het land kunnen staan.
Kaapstad
In Kaapstad zijn we drie weken geweest. Het was een goede tijd om mensen te ontmoetten en te vertellen over Mercy Ships.
Heb verschillende mooie ontmoetingen gehad. Allereerst met een vriendin van 20 jaar geleden waar ik bij in de klas heb gezeten toen ik spw deed.
Zij werkt al zeven jaar in Kaapstad. en doet naschoolse opvang voor kinderen in Hout Baai een Township in Kaapstad. Heb haar werk kunnen zien en een stukje van het mooie Kaapstad. En lange tijd
geleden kon ik ook weer even fries spreken :)
In de week daarna heb ik een andere nederlandse verpleegkundige mogen ontmoetten die in Kaapstad wijkverpleegkundige is en nauw samenwerkt met het Sint Lucas Hospice in Kaapstad.
Heb een dag met haar meegelopen het Hospice mogen bekijken en s' middags samen met haar patienten bezocht in de wijk. Wat heb ik daar van genoten om patienten te ontmoetten en te zien dat we veel
overeenkomend werken. Het was een goede bevestiging dat het werk wat we straks gaan doen palliative zorg zo nodig is en zoveel bijdraagt aan het welzijn van een ernstig zieke patient en zijn/haar
familie. Een bijzondere dag was het.
Het schip was voor drie dagen open voor publiek en samen een heel team en ik met een andere collega hebben we vele tours op het schip gegeven. In deze drie dagen hebben meer dan 4000 mensen het
schip kunnen bekijken. Het was indrukwekkend hoe mensen werden geraakt wanneer ze het ziekenhuis binnenkwamen en de operatie zaal. De voor en na fotos zagen en daardoor ook graag wilden bijdragen
aan het goede werk voor mercy ships.
Tien jaar geleden was ik eerder in Kaapstad en heb ik de beautiful gate bezocht, het is een stichting die kinderen opvangt met hiv. Het was een mooie gelegenheid de oprichters Toby en Aukje, hier
Kaapstad ook een stukje van mijn werk te laten zien. Het was fijn hen te ontmoetten en het schip te laten zien.
Kaapstad was mooi en we hebben genoten van de mensen de omgeving de zee en de tafelberg.
Maar nu gaan we eindelijk doen waar we allen voor zijn gekomen.
Afgelopen week hebben we introductie week gehad voor alle verpleegkundigen die in het ziekenhuis gaan werken. Mijn collega Marris is ook gekomen en samen zien we er erg naar uit onze patienten te
ontvangen en te helpen en ondersteunen.
Volgende week zaterdag zal de screening van onze patienten beginnen. Anders dan andere jaren zal er geen grote screeningsdag zijn, maar zal de screening worden verspreid over meerdere weken. We
proberen van maandag tot vrijdag 300 mensen per dag te screenen. De eerste vier tot acht weken zal ik deel zijn van dit team. En zal ik bij de eerste screening van deze mensen zijn.
Niet een heel gemakkelijke taak. We zullen veel mensen blij kunnen maken om naar ons schip te komen. Maar ook veel mensen moeten afwijzen omdat we sommige operaties niet kunnen doen.
Maar morgen zien we dan eindelijk weer land. En zullen we worden ontvangen door de president en een hele deligatie andere belangrijke mensen. Het is het jaar van de vrijwilligers en we zullen deel
zijn van een feestelijk onthaal om dit te vieren. We zullen acht maanden blijven en hopen veel mensen blij te maken en een zegen te zijn voor hen.
Bedankt voor al jullie gebed en ondersteuning. Zonder de gebeden en ondersteuning zou ik het hier niet kunnen zijn.
Lieve allemaal Het word nodig tijd jullie te informeren hoe het hier op de Africa Mercy gaat. Het grootste varende ziekenhuis van de wereld. Dat las ik vanochtend in een van de persberichten. En deed
me beseffen hoe uniek het is hier deel van te zijn. De afgelopen maand hebben er veel veranderingen plaats gevonden. Zo zijn er een paar belangrijke personen voor de vaart weg gegaan. Onze ziekenhuis
directeur en zijn vrouw Gerrit en Herma. Zij kwamen uit Nederland. En de verpleegkundige voor de crew. Nurse Lynne uit Engeland. Er zijn altijd veel mensen waar je dag tegen zeg hier op het schip. En
ook al had ik niet dagelijks contact met hen. Toch waren zij mensen die je dat vertrouwde gevoel gaven. Even een glimlach of een klein praatje. Van die vader en moeder mensen die er gewoon zijn. Het
is niet makkelijk om daar afscheid van te nemen. En dan de verandering van land. De ebola bracht dat het bestuur voor een moeilijke keuze stond waar nu met het schip naar toe te gaan. Alles was klaar
om naar Benin te gaan maar door het nieuws dat Nigeria gevallen van ebola had. Was het eigenlijk niet mogelijk meer om daar heen te reizen. Het schip zou als een magneet werken voor alle zieke
mensen. Dat risico kon het bestuur niet nemen. Er werden andere opties bekeken en uit eindelijk is besloten naar Madagascar te gaan. Daar zijn we sinds zaterdag naar toe aan het varen. We zullen rond
30 september eerst in Kaapstad aankomen en daar twee weken zijn. Daar zullen we promotie maken voor het schip en is er ook tijd voor de mensen die nu 18 dagen lang achter elkaar moeten werken een
kleine vakantie te houden. En tijd voor de mensen die in Madagascar alles weer opnieuw moeten op zetten. De mannen van deck en engineering (onderhoud van machines) werken hard. Ook Daniel hij werkt
iedere dag van vier tot acht s'middags en dan van vier tot acht in de nacht. We zien elkaar dan niet zoveel als anders. Zal daarom blij zijn dat we straks weer in het normale ritme zitten :) In de
ochtend ben ik ook aan het werk in engineering. Niet bij de motors maar help in de administratie. S' middags ben ik aan het voorbereiden voor de palliatieve zorg. Voor bereiden van lessen en
contacten leggen. De crew informeren over het belang van palliatieve zorg voor patiënten die we niet kunnen helpen. Heel veel zijn zich daar niet van bewust dat we dit ook hebben. Dit is een goede
tijd dit onder de aandacht te brengen. Vandaag is de vijfde dag dat we varen ( ja ik ben aan het tellen ;) ) En tot nu toe hebben we een wonderlijke kalme vaart. Daar zijn we allemaal dankbaar voor.
Het zal wel een stilte voor de storm zijn zoals er nu word gesproken zullen we rond Namibië en Kaapstad minder rustige wateren hebben. In de middag zien we soms vliegende vissen, dolfijnen en ik hoop
dat we nog walvissen gaan zien. Stuur jullie een foto wanneer we dat zien. Het internet is erg traag omdat we op zee zijn. Daarom nog geen foto's hoop dit weer in Kaapstad te doen. Voor nu lieve
groetjes van Yfke
